#چرا،
وقتی می‌توانستم گلی باشم
در باغی خاموش و سبز،
سرشار از نوازش نسیم،
آغشته به بوی شبنم و چمن خیسِ بامداد...
یا
تک‌درختی
بر تپه‌ای دور از هیاهو،
غرق در حس پرواز،
پر از صبوری،
پر از ایستادگی...
یاسنگی درون بستر رود
ساکت،
اما پیوسته
به دور از دود ریا و تزویر
راهی سخت‌تر و مشقت بار را برگزیدم؟
چرا بودنم را
در هیئت انسانی
پذیرا شدم؟
انسانی با
بار دانستن
و دستانی لرزان و
قلبی همیشه در تلاطم و غم...
و زخمی بر دوشِ واژه‌ها...
وقتی می‌شد
فقط بود ،
بودنی مملو از آسودگی...